Techniki wychwytywania CO2
Wychwytywanie i składowanie dwutlenku węgla (CCS) początkowo uważano za główną podstawową metodę dekarbonizacji produkcji energii elektrycznej. Dziś potencjał tej technologii wydaje się mniejszy głównie ze względu na spadek kosztów energii odnawialnej i innych opcji redukcji emisji w sektorach przemysłowych w połączeniu z niską akceptacją społeczną CCS.
Niemniej technologia ta pozostaje koniecznością jako potencjalna droga do produkcji wodoru, mechanizm eliminowania pewnych trudnych do redukcji emisji z przemysłu oraz, w połączeniu ze zrównoważoną ekologicznie biomasą, do tworzenia technologii usuwania CO2.
Aby zapewnić pomyślne wdrożenie CCS, konieczne są dalsze badania, innowacje i instalacje pokazowe. Do osiągnięcia pełnego potencjału technologia ta wymaga nowej infrastruktury i konieczne są skoordynowane działania w ramach budowy instalacji pokazowych i obiektów komercyjnych w UE, przy jednoczesnym uwzględnieniu obaw opinii publicznej w niektórych państwach członkowskich.
Skutki zmian klimatycznych są już odczuwalne na całym świecie - ekstremalne zjawiska pogodowe takie jak susze, fale upałów, ulewne deszcze, powodzie i obsunięcia się ziemi stają się coraz częstsze, również w Europie. Inne konsekwencje szybko zmieniającego się klimatu to wzrost poziomu mórz, zakwaszenie oceanów i utrata różnorodności biologicznej. Aby ograniczyć wzrost średniej globalnej temperatury do 1,5 stopnia Celsjusza - progu, który Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu (IPCC) określił jako bezpieczny - niezbędne jest osiągnięcie neutralności emisyjnej do połowy XXI wieku. Ten cel jest też zapisany w porozumieniu paryskim, podpisanym przez 195 krajów, w tym UE. Według porozumienia, żeby osiągnąć długoterminowy cel dotyczący globalnej średniej temperatury, sygnatariusze zobowiązują się do dokonania m.in. szybkiej redukcji globalnego poziomu emisji gazów cieplarnianych, zgodnie z najlepszą dostępną wiedzą naukową, aby do drugiej połowy XXI w. osiągnąć neutralność emisyjną. W grudniu 2019 r., Komisja Europejska przedstawiła Europejski Zielony Ład - swój sztandarowy plan mający na celu uczynienie Europy neutralną dla klimatu do 2050 r. Cel ten zostanie osiągnięty dzięki europejskiemu prawu klimatycznemu, które ustanawia neutralność klimatyczną jako prawnie wiążącą cel w prawodawstwie UE.
Czym jest neutralność emisyjna? Neutralność emisyjna, nazywana też neutralnością klimatyczną, węglową lub zerową emisją netto, oznacza równowagę między emisjami CO2 a pochłanianiem CO2 z atmosfery do tzw. pochłaniaczy dwutlenku węgla. Aby osiągnąć neutralność emisyjną, wszystkie światowe emisje gazów cieplarnianych będą musiały zostać zrównoważone przez pochłanianie dwutlenku węgla. Pochłaniaczem węgla określa się każdy system, który pochłania więcej dwutlenku węgla niż emituje. Głównymi naturalnymi pochłaniaczami węgla są gleba, lasy i oceany. Według szacunków, naturalne pochłaniacze usuwają od 9,5 do 11 gigaton CO2 rocznie. Roczna globalna emisja CO2 osiągnęła poziom 36 gigaton w 2020 roku. Do tej pory żadne sztuczne pochłaniacze dwutlenku węgla nie są w stanie usunąć CO2 z atmosfery na skalę potrzebną do walki z globalnym ociepleniem. Dwutlenek węgla wchłonięty przez naturalne pochłaniacze takie jak drzewa jest uwalniany do atmosfery w wyniku pożarów lasów lub wylesiania. Dlatego dla osiągnięcia neutralności klimatycznej tak ważne jest ograniczanie emisji gazów cieplarnianych.